نقش سرمایه اجتماعی در جامعه پذیری سیاسی (مطالعه موردی: دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه های دولتی شهر تهران)

سرمایه اجتماعی از جمله مفاهیمی است که برخلاف بسط چندین دهه آن در محافل آکادمیک جهانی، در محافل داخلی ادبیات منقح و گسترده‌ای ندارد و به مفهومی چندبعدی تبدیل شده است. مسأله مقاله حاضر بررسی وضعیت کمی و کیفی فرآیند جامعه‌پذیری سیاسیِ نسل جوان است، بر نسبت میان مفاهیم «سرمایه اجتماعی»، «جامعه‌پذیری سیاسی» و «امر سیاسی» متمرکز شده است و از بین نهادهای دولتیِ متولی جامعه‌پذیری سیاسی در ایران، نهاد دانشگاه (با تاکید بر دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه‌های دولتی شهر تهران) را به عنوان مطالعه موردی موضوع بررسی کمی و کیفی قرار داده است. پرسش این است که «سرمایه اجتماعی چه تأثیری بر فرآیند جامعه‌پذیری سیاسیِ دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه‌های دولتی شهر تهران دارد؟». با بهره‌گیری از روش کمی و ابزار پرسش‌نامه و شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده یا نامحدود، داده‌های به دست آمده نشان داد که شاخص‌های مربوط به متغیرهای اصلی این مقاله بر یک دیگر تأثیرپذیری مثبت داشته و در نتیجه به هر میزان که سطح سرمایه اجتماعی در دانشگاه‌های دولتی شهر تهران بالاتر باشد، آن دانشگاه‌ها در تحقق کارویژه جامعه‌پذیری سیاسیِ دانشجویان مقطع کارشناسی خود موفق‌تر خواهند بود.